Wykaz substancji czynnych:
magnezu wodoroasparaginian (czterowodny) 250 mg (co odpowiada 17 mg magnezu);
potasu wodoroasparaginian (półwodny) 250 mg (co odpowiada 54 mg potasu).

Wykaz substancji pomocniczych:
skrobia ziemniaczana, sacharoza, ultraamylopektyna, magnezu stearynian, talk.
 

Magnez jest aktywatorem wielu enzymów, pośredniczy w wytwarzaniu i transporcie energii w organizmie. Jest niezbędny w czynności mięśnia sercowego, układu nerwowego, mięśniówki gładkiej naczyń oraz mięśni prążkowanych. Niedobór magnezu zwiększa ryzyko choroby wieńcowej, zawału serca i zaburzeń rytmu serca. Objawami niedoboru magnezu są: nadpobudliwość, trudności z koncentracją, zwiększona podatność na stres, zaburzenia pracy mięśni szkieletowych. Potas uczestniczy w czynności układu nerwowego i sercowo-naczyniowego oraz w przewodnictwie nerwowo mięśniowym. Niedobór potasu stanowi zagrożenie dla prawidłowej czynności układu krwionośnego, wydalniczego i regulacji gospodarki wodno – elektrolitowej (odpowiedzialnej za utrzymanie prawidłowego ciśnienia i kwasowości krwi). Kwas asparaginowy bierze udział w przekazywaniu bodźców w ośrodkowym układzie nerwowym.

Uzupełnianie niedoboru magnezu i potasu (gdy nie jest konieczne podawanie drogą dożylną):

• przy niemiarowościach i nadpobudliwości serca – zwłaszcza na tle niedoboru magnezu i potasu;
• profilaktycznie w chorobie niedokrwiennej serca, przy zagrożeniu zawałem;
• w rekonwalescencji pozawałowej;
• po przebytych chorobach zakaźnych lub zabiegach chirurgicznych, w przebiegu których doszło do utraty magnezu i potasu;
•  jako lek przeciwdziałający niepożądanym skutkom długotrwałego stosowania glikozydów nasercowych i leków moczopędnych (np. tiazydów, furosemidu).

Lek nie jest przeznaczony do stosowania u dzieci w wieku poniżej 12 lat.

Jeżeli lekarz nie zaleci inaczej, przeciętnie stosuje się od 1 do 2 tabletek 2 do 3 razy dziennie, doustnie, po posiłku, co odpowiada od 108 mg do 324 mg potasu na dobę oraz od 34 mg do 102 mg magnezu na dobę.

Nie należy stosować leku Aspargin jeśli występuje:
nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu, hipermagnezemia, hiperkaliemia (nadmiar magnezu lub potasu we krwi), ciężka niewydolność nerek (klirens kreatyniny mniejszy od 30 ml/min), zaburzenia przewodnictwa przedsionkowo-komorowego (blok), bradykardia (zbyt wolna praca serca), myasthenia gravis (rzadka choroba, której towarzyszy zwiotczenie mięśni), znaczne niedociśnienie tętnicze krwi.

Jak każdy lek, lek Aspargin może powodować działania niepożądane.

Lek może spowodować zaburzenia przewodnictwa przedsionkowo-komorowego (zaburzenia pracy serca). Niekiedy po stosowaniu leku mogą wystąpić nudności i biegunka, które zwykle ustępują samoistnie, a także zaczerwienienie skóry, bezsenność, osłabienie mięśniowe. W przypadku wystąpienia ciężkich objawów niepożądanych należy zwrócić się do lekarza.U niektórych osób w czasie stosowania leku Aspargin mogą wystąpić inne działania niepożądane. W przypadku wystąpienia innych objawów niepożądanych, niewymienionych w tej ulotce, należy poinformować o nich lekarza.

Interakcje z innymi lekami:
Leku nie należy podawać jednocześnie z fosforanami i związkami wapnia, gdyż zawarty w nim magnez wykazuje antagonizm w stosunku do tych związków. Sole magnezu zmniejszają wchłanianie niektórych antybiotyków, np. tetracyklin; należy zachować co najmniej 3-godzinną przerwę pomiędzy podaniem tych leków. Magnez zmniejsza wchłanianie związków żelaza, fluoru, fluorochinolonów oraz doustnych leków przeciwzakrzepowych pochodnych kumaryny. Glikozydy naparstnicy (leki nasercowe) stosowane w połączeniu z potasem mogą prowadzić do zaburzeń rytmu serca. Leku nie należy stosować jednocześnie z atropiną lub hioscyjaminą, gdyż wzrasta ryzyko owrzodzeń jelita, możliwych przy doustnym przyjmowaniu soli potasu. Leki moczopędne (amiloryd, spironolakton, triamteren) oraz inhibitory konwertazy angiotensyny (leki stosowane w chorobach układu krążenia, np. kaptopryl i enalapryl) powodują wzrost stężenia potasu we krwi. Kortyzon zmniejsza skutki działania potasu. Zawarty w preparacie potas zmniejsza wchłanianie witaminy B12.